Panaceum 05 / 2010

10 kwietnia br. byłam na Zjeździe Lekarzy łódzkiej OIL, jak wszyscy związani z bieżącą działalnością naszej Izby. Nie ukrywam, że kiedy prezes Grzegorz Mazur powiedział zdławionym głosem o katastrofie prezydenckiego samolotu, początkowo ta wiadomość nie bardzo mogła się przebić do mojej świadomości. Jednak z każdą minutą informacje były coraz bardziej dokładne i przerażająco konkretne, powtarzały je wszystkie stacje telewizyjne i radiowe na całym globie, podawały portale internetowe. Wówczas zdałam sobie sprawę, że teraz – po siedemdziesięciu latach wstydliwie ukrywanej prawdy – o Katyniu dowie się wreszcie cały świat. I faktycznie się dowiedział!

Ten sam tok rozumowania towarzyszy wielu komentarzom – polityków, publicystów, zwykłych ludzi. Wydaje się jednak, że niektórzy przy okazji mylą pojęcia, nazywając tę straszliwą katastrofę „drugim Katyniem”. To prawda, stała się wielka tragedia – w wymiarze ludzkim i narodowym również. Żaden kraj na świecie nie doświadczył podobnego zdarzenia, w którym w jednym momencie zginęła Para Prezydencka, tylu czołowych polityków wszystkich partii – i z prawa, i z lewa, generalicja, najwyżsi dostojnicy kościołów, a także wiele znamienitych postaci. Jednak porównywanie tej straszliwej katastrofy samolotowej do wymordowania kilkunastu tysięcy polskich oficerów przez NKWD, to chyba jakieś nieporozumienie. Tak samo uważa wielu moich znajomych, koleżanek i kolegów, przyjaciół, ale… każdy ma przecież prawo do własnych przemyśleń i opinii.

Niezależnie jednak od tego, jak oceniamy katastrofę prezydenckiego samolotu, wszyscy łączymy się w bólu z rodzinami i bliskimi osób, które w niej zginęły, razem z nimi przeżywamy dni żałoby. Jak wszystkie media, także „Panaceum”, z powodu tej tragedii zmieniło szatę graficzną bieżącego numeru, a także w znacznym stopniu jego treść. Powraca przy tym wspomnieniami nie tylko do osób, które zginęły pod Smoleńskiem miesiąc temu, ale również – a może przede wszystkim – do tych, którzy w Katyńskim Lesie oddali swoje życie w obronie Ojczyzny wiosną 1940 roku. Uznaliśmy, że czas przypomnieć nazwiska i sylwetki pomordowanych oficerów – lekarzy, związanych z Łodzią i województwem łódzkim poprzez miejsce urodzenia, zamieszkania oraz pracy, a także przydział mobilizacyjny. Do zapoznania się z obszerną publikacją na ten temat zapraszamy na s. 22 (w kolejnym numerze – ciąg dalszy).